شک نکنید، همراه و همبازی شدن با فرزندان ، از مهمترین حلقه‌های مفقوده تربیت در خانواده‌های امروز است.
وقتی در جلسات مشاوره یا مهمانیها و...، پدر و مادرها از اعتیاد فرزندانشون به بازی های رایانه‌ای شکایت می‌کنند، اول سوال می‌کنم برای فرزندان دلبندتون چقدر وقت گذاشتید؟ چقدر همبازی شدید و چقدر رفیق شدید؟!
ما پیرو پیامبری هستیم که در کوچه با کودکان همبازی می شد و برایشان شتر میشد تا شترسواری کنند. مسلمانِ پیامبری هستیم که در خانه برای امامحسن و امام حسین علیهم السلام مرکب و اسب میشد.
ما عاشق پیامبری هستیم که با نوه های عزیزش همبازی میشد، برایشان زبان در می‌آورد و آنها را می‌خنداند و وقتی یکی از یارانش با تعجب‌گفت: فرزندم ریش در آورده و برای خودش مردی شده اما تا حالا او را حتی نبوسیده‌ام، به او فرمود: کسی که رحم و عطوفت نداشته باشد، مورد مهر و عطوفت قرار نخواهد گرفت!
سوال مهم اینکه، آیا اگر ما هم بجای این مرد بودیم آنقدر به این مسائل کم توجه بودیم که با دیدن چنین رفتارهایی از یک پیامبر، تعجب میکردیم؟ احساس شما چیست؟
