شعری در مذمت پفک

برگرفته از کتاب منِ دیگر ما نوشته محسن عباسی ولدی

بچه ی خوب و نازم	خیلی دوسِت می دارم
با خنده ی قشنگت	خنده رو لب می کارم
می دونی چرا قشنگی؟	این قده با صفایی؟
آخه عزیز مادر!	تو هدیه ی خدایی
شکر خدا که هستی	الهی غم نبینی
دورت بگرده مادر	که این قده شیرینی
وقتی که ناراحتی	مامان می خواد بمیره
الهی هیچ وقت دلت	نشکنه و نگیره
دوس ندارم مریضی	تُن تُن بیاد سراغت
من دوس دارم همیشه	چاق باشه اون دماغت
خدا کنه همیشه	سر حال و قبراق باشی
نه لاغر و نه ضعیف	نه خیلیَم چاق باشی
اما بدون سلامت!	یه دشمن بد داره
که پشت هم برایِ	تو مریضی میاره
اولشو می گم من	بقیه شو حدس بزن
اول اون "پ" هستش	می گی؟ یا که بگم من؟
دومشم "ف" داره	زود باش بگو دیر می شه
درست گفتی پفکه	یه غذای بی ریشه
پیش بچه که میاد	خودش رو ناز می کنه
بچهه گول می خوره	پفکو باز می کنه
وقتی پفک می خوره	درسته خوش حال می شه
اما بدون که بعدش	مریض و بد حال می شه
دندون تو سالمه	حیفه که درد بگیره
پفک، دشمن اونه	کاش که زودتر بمیره
کشمش و توت و انجیر	نخودچی و گندمک
دوستای تو هستن و	دشمن چیپس و پفک
وقتی پفک می خوری	میل به غذا نداری
فک می کنی سیر شدی	سفره رو جارو می ذاری
پوک شدن استخون	واسه پفک خوردنه
استخونت که پوک شه	دست و پاهات می شکنه
هر کی بهت پفک داد	بهش بگو نمی خوام
پفک دشمن جونه	مامان گفته و بابام
بهش بگو دوست من!	تو هم بجای پفک
بخور فندق و بادوم	برنجک و گندمک
چقدر تو خوب و نازی	بچه ی مهربونم
که حرفمو گوش دادی	ای نور آشیونم
خدا کنه همیشه	سالم و سرحال باشی
از بنده های خوبِ	خدا تو هر حال باشی