حبیبه یا فاطمه یکی از جدّه های سید بن طاووس و مادر رضاعی امام صادقعلیه السلام بود. وقتی منصور دوانیقی به مدینه لشکر کشید، عده ای را کشته و عده ای را به اسارت برد و آنان را با غل و زنجیر در زندانی تاریک حبس کرد. داوود نیز در میان این اسیران بود. فاطمه، خبری از فرزندش نداشت و پیوسته مشغول دعا و تضرع بود. از صلحا و نیکان طلب دعا می کرد؛ ولی اجابت نمی شد. هر روز که خبری از فرزندش می آوردند، بر مصیبت و غم او تازه و بیشتر افزوده می شد. روزی امام صادق علیه السلام بیمار شد، ام داوود به عیادت ایشان رفت و از ایشان طلب دعا کرد. حضرت دعایی را به ایشان تعلیم داد و فرمود: در ایام البیض[1]، آن اعمال را بجا آور. ام داوود می گوید: این اعمال را انجام دادم و در خواب جمعی از ملائکه، پیامبران و شهدا را دیدم و پیامبرصلی الله علیه و آله به من خطاب کرد فرمود: «ای مادر داوود! بر تو بشارت باد که این جماعت برای تو دعا کردند و حاجتت برآورده شد». ام داوود می گوید: از خواب بیدار شدم و پس از مدتی داوود بر من وارد شدو گفت: مادر! در عراق در زندانی تنگ و تاریک بودم و نا امید از رهایی. در خواب دیدم که تو بر حصیری به نماز نشسته ای و دور تو مردان چندی جمع شده اند که سرهای ایشان بر آسمان و پاهایشان درزمین بود و تسبیح خدا می گفتند. آن گاه پیامبرصلی الله علیه و آله را دیدم که خطاب به من فرمود: «خدای تعالی دعای مادرت را در حق تو مستجاب کرد». چون بیدار شدم فرستادگان منصور دوانیقی به زندان آمدند. شبانه مرا پیش او برده، غل و زنجیر را از دست و پای من باز کردند و ده هزار دینار به من داده، بر شتری سوار کردند و به سرعت به مدینه رسانیدند. فاطمه می گوید: من داوود را به خدمت امام صادق علیه السلام بردم. حضرت فرمود: سبب آزادی تو آن بود که منصور، امیرالمومنینعلیه السلام را در خواب دیده بود و به او گفت: «فرزند مرا رها کن که اگر این کار را نکنی، تو را در آتش می اندازم! چون نظر کرد دریایی از آتش را در زیر پای خود دید. از وحشت بیدار شد و ترا رها کرد».
این اعمال که به اعمال ام داوود مشهور است، در کتاب مفاتیح الجنان در اعمال روز پانزدهم رجب، آورده شده است.
[1] روزهای 13 و 14 و 15 ماه های رجب و شعبان و رمضان را گویند و اعمال آن در مفاتیح الجنان بیان شده است
