اذان گفتن:
هشام بن ابراهیم به امام رضاعلیه السلام عرضه داشت: سرورم از دو مشکل سخت رنج میبرم: یکی بیماری و دومی نداشتن فرزند. امام رضا علیه السلام به او دستور داد که در منزل خود در اوقات نماز با صدای بلند اذان بگوید. هشام بعد از عمل به این دستور از هر دو مشکل خود راحت شد هم بیماریش برطرف گردید و هم اینکه دارای فرزندان متعدد گردید. مرحوم کلینی میفرماید: محمد بن راشد وقتی این سخن را از هشام بن ابراهیم شنید، او نیز عمل کرده و به آرزویش رسید[1]. در روایتی از حضرت رسولصلی الله علیه و آله نقل شده است: اذان گویان امین مومنان در مورد نمازهایشان و روزه هایشان و گوشت تنشان و خونهایشان هستند و اذان گویان چیزی از خداوند عزّ وجل نمی طلبند مگر آنکه به ایشان عطا می فرماید و در هیچ مورد شفاعت نکنند مگر آنکه شفاعتشان مورد قبول قرار گردد[2].
تسمیه به محمد و علی:
امام صادقعلیه السلام به مردی که از نداشتن فرزند شکایت داشت فرمودند: هنگام نزدیکی این دعا را بخوان: «اَللّهُمَ اِنْ رَزَقْتَنِی وَلَداً سَمَّیْتُهُ مُحَمَّدا[3]ً» او این کار را کرد و بچّه دار شد. درحدیث دیگر فرمود که هر که را فرزند نشد نیت کند که اگر مرا فرزند شود، علی نام خواهم کرد و اگر چنین کند، خدا او را پسری روزی کند.
یکی از حضرات معصومینعلیهم السلام فرموده اند: پدرم هر گاه بچّه دار شدن یکی از همسرانش به تاخیر می افتاد به او می فرمودند: »یَا فُلَانَهُ انْوِی عَلِیّاً« مدتی نمی گذشت که آن زن باردار می شد و پسری به دنیا می آورد[4].
