بسم الله الرحمن الرحیم
دختر دوساله مرحوم حداد بنام فاطمه فوت می کند می فرمودند: مرگ او در شب بود، و ما او را در کنار اطاق نهادیم تا فردا دفن نماییم. من قدری به او به نظر بچه نگاه می کردم. یعنی کودکی از دنیا رفته است و انقدر حائر اهمیت نیست.
همان شب دیدم نفس او را که از گوشه اطاق بزرگ شد، و تمام خانه را فرا گرفت. کم کم بزرگتر شد و تمام کربلا را گرفت، و بدون فاصله تمام دنیا را گرفت و آن طفل حقیقت خود را نشان داد که: من با اینکه کودکم چقدر بزرگم
ایشان می فرمودند: این عظمت حقیقی اوست. فلهذا ما باید به اطفال خود احترام بگذاریم و به نظر بزرگ به آنها بنگریم. زیرا که بزرگند و ما ایشان را خُرد می پنداریم. ابراهیم پسر 2 ساله رسول الله بقدری بزرگ بود که اگر می ماند، به مثابه ی خود پیغمبر بزرگ می شد. کانّه پیغمبر همان فرزندش ابراهیم است که بزرگ شده و ابراهیم همان پیامبر است، نهایت امر در دوران خردسالی و طفولیت؛ ذریّة بعضها من بعض.
می فرمودند: لهذا برای احترام کودکان نوزاد، خوب است انسان تا چهل روز مجامعت نکند و قنداقه ی نوزادان را تا چند ماهگی در مجالس علم و محافل ذکر و حسینیه و محالّ عزاداری که نام سید الشهدا برده می شود ببرند؛ چرا که نفس طفل همچون مغناطیس است و علوم و اوراد و اذکار و قدّوسیّت روح امام حسین علیه السلام را جذب می کند. طفل اگرچه زبان ندارد ولی ادراک می کند و روحش در دوران کودکی اگر در محلّ یا در محالّ معصیت برده شود، آن جرم و گناه او را آلوده می کند واگر در محلّ یا در محالّ معصیت برده شود، آن جرم و گناه او را آلوده می کند و اگر در محلّ و یا محالّ ذکر و عبادت و علم برده شود، آن پاکی و صفا را به خود می گیرد.
می فرمودند: شما اطفال خود را در کنار اطاق روضه خوانی یا اطاق ذکری که دارید قرار بدهید! علماء سابق اینطور عمل می نمودند. زیرا آثاری را که طفل در این زمان به خود اخذ می نماید تا آخر عمر در او ثابت می ماند و جزو غرائز و صفات فطری او می گردد. چرا که نفس بچه در این زمان، قابلیت محضه است؛ گرچه این معنی مهم و این سرّ خطیر را عامه مردم درک نمی کند.
کتاب روح مجرد، صفحه95
